Marianna Braciszewska

Marianna Braciszewska od zawsze była pełnym życia i ciekawym świata dzieckiem. Z wielkimi marzeniami i planami na zbliżającą się dorosłość. Przez długi czas była też wolontariuszką w jednej z warszawskich fundacji. Wierzyła, że dobro zawsze wraca. Uwielbiała czytać książki i słuchać muzyki. Była bardzo silna i bezkompromisowa- tego nauczyła się, żyjąc ze swoimi starszymi braćmi. Choroba Marianny spadła na całą rodzinę jak grom z jasnego nieba. Z dnia na dzień ta dziewczyna usłyszała wyrok, który zachwiał wszystkimi planami.

Nikt nie spodziewał się takiej diagnozy. To był październik. Szary, mglisty i deszczowy dzień. Marianna, wracając z koleżanką autobusem do domu, niespodziewanie straciła przytomność. Na miejscu błyskawicznie pojawiła się karetka, która zabrała ją do szpitala. Tak już czekali przerażeni rodzice. Badania, rezonans i rozpoznanie – nowotwór jajnika o niepewnym rokowaniu, konsultacje lekarzy i zmiana szpitala. Marianna trafia do Centrum Zdrowia Dziecka w Międzylesiu. W tym samym dniu przeszła operację. Razem z dużym guzem nowotworowym, lekarze wycięli córce prawy jajnik wraz z jajowodem, siecią, fragmentem macicy oraz wczepami z otrzewnej. Drugi jajnik, z którego usunięto wszczep pozostawiono. Długie oczekiwanie na wynik i druzgocąca diagnoza: rak drobnokomórkowy jajnika z przerzutami do otrzewnej i płuc. Niezwykle rzadka choroba u dziewczynek – opowiada mama Marianny, Pani Hanna Braciszewska.

Ciężko opisać słowami, co w takim momencie czuje rodzic, jeszcze trudniej opisać to, jak czuje się nastolatka, której życie w jednej chwili ulega diametralnej zmianie

Marianna walczy o życie. W tej chwili Marianna jest poddana bardzo agresywnej chemioterapii, która została rozpisana na 6 cykli. Już dwa tygodnie po pierwszej chemii gęste włosy córki przerzedziły się bardzo, całe pukle włosów wychodziły garściami. Pojawił się brak łaknienia i mdłości, Marianna schudła 6kg Potem przyszła kolej na nieopisany ciągły ból i łzy zwątpienia. Przecież miała cieszyć się życiem i spełniać marzenia, a nie walczyć z nowotworem. Kiedy na nią patrzę, staram się nie płakać, myśleć pozytywnie i mówię, że przejdziemy to razem, że trzeba wierzyć, że wszystko skończy się dobrze. Cieszą nas małe rzeczy, żyjemy dniem codziennym – mówi mama Marianny.

Dalsze leczenie przewiduje autoprzeszczep szpiku, ale będzie to możliwe tylko i wyłącznie wtedy, gdy organizm dziewczyny poradzi sobie z tak mocną chemią. Transplantacja szpiku znacznie zwiększa szansę na wyzdrowienie. Na to, że nie będzie kolejnych przerzutów. Na to, że Marianna będzie mogła opuścić szpital i robić to, co inne nastolatki. To szansa na to, że czeka ją przyszłość, w której będzie kiedyś dorosłą kobietą.