Vladyslav Kasian

Vladyslav z mamą i dwiema młodszymi siostrami mieszkał w ukraińskim Kamyansku, w obwodzie dniepropietrowskim. Od najmłodszych lat był dzieckiem bardzo żywym i pełnym energii. – Zawsze biegał, wszędzie było go pełno i wszystkim się interesował – wspomina mama chłopca Pani Tetiana. Do szkoły poszedł w wieku 6 lat, a od 11. roku życia zaczął trenować koszykówkę. Ta szybko okazała się jego wielką miłością.

Grałem w drużynie szkolnej, która miała wspaniałego, bardzo profesjonalnego trenera. Jeździliśmy na różne turnieje, zespół był fantastyczny, a ja grałem głównie w ataku – wspomina 17-letni dziś chłopak.

Zaczęło się od niepozornej kontuzji. Podczas jednego z meczów Vladyslav uderzył się w nogę, co spowodowało powstanie bardzo bolesnego siniaka tuż nad kostką.

Noga się nie goiła, więc zaczęliśmy zrobić dodatkowe badania. Syn zawijał sobie nogę bandażami, smarował różnymi maściami i cały czas trenował. Długo czekaliśmy na ostateczną diagnozę, która niestety okazała się okrutna. Gdy miał 12 lat dowiedzieliśmy się, że wykryto u niego nowotwór – wspomina mama Vladyslava.

Przez blisko dwa lata rodzina chłopca szukała dla niego ratunku, Vladyslav przeszedł m.in. chemioterapię. Przez moment lekarze dawali mu nawet nadzieję na operację i usunięcie mięsaka, ale niestety ten scenariusz szybko przestał być możliwy.

Leczenie także nie przyniosło zadowalających efektów i tuż przed 14. urodzinami Vladyslav usłyszał od lekarzy słowa, które załamałyby niejednego dorosłego. –

Dowiedzieliśmy się, że najlepiej byłoby amputować nogę i to wysoko ponad kolanem, żeby uniknąć rozprzestrzeniania się nowotworu. Alternatywą było zachowanie kończyny, która i tak byłaby niesprawna, jednocześnie stwarzając zagrożenie przerzutów na inne części ciała. Omówiłam możliwe scenariusze wspólnie z synem, ale ostatecznie decyzję pozostawiłam jemu – wspomina pani Tetiana.

Amputacja, która ratuje życie

Zastanawiałem się może pięć minut. Dla mnie było jasne, że chcę żyć i chcę wyzdrowieć. Wiedziałem też, że zrobię wszystko, żeby powrócić do wcześniejszej aktywności – wspomina Vladyslav.

Operację przeprowadzono w październiku 2018 r. Kijowie. Po amputacji chłopiec trafił na kolejną chemioterapię, która okazała się bardzo ciężka i wyniszczająca. Vladik, jak nazywa go mama, musiał przerwać naukę, ale cały czas mógł liczyć na wsparcie zarówno rodziny, jak i przyjaciół ze szkoły.

Leczenie zakończyło się w kwietniu 2019 r. Gdy tylko pozwoliły mu na to siły, Vladyslav wrócił do szkoły i aktywnego życia.

Trener pozwalał mi nawet przychodzić na koszykówkę. Stawiał dla mnie stołek, żebym mógł posiedzieć chwilę na boisku i poczuć się, jak kiedyś. Oczywiście nie było mowy o solidnym treningu, dlatego zacząłem podnosić ciężary. W tym sporcie brak kończyny nie był taką dużą przeszkodą – opowiada.

Wojna na drodze po zdrowie. Po rosyjskim ataku na Ukrainę sytuacja całej rodziny dodatkowo się skomplikowała. Szpital, w którym Vladik regularnie miał badania kontrolne, został zamknięty, a w okolicy zrobiło się bardzo niebezpiecznie. Nie było też szans na dobrej jakości protezę.

Zebraliśmy trochę pieniędzy i kupiliśmy część, na której w przyszłości mogłaby być tworzona proteza. Niestety wszystko okazało się być bardzo złej jakości i nie pasowało synowi. Po wybuchu wojny stało się dla nas jasne, że szanse na dobrej jakości protezę przepadły – wspomina Pani Tetiana.

Rodzina musiała uciekać do Polski. Vladyslav wspierał mamę i pomagał w opiece nad młodszymi siostrami, ale cały czas myślał też o swojej przyszłości. Po tym, jak wszyscy trafili do prowadzonego we Wrocławiu przez Fundację ZOBACZ MNIE Domu Ukraińskiego, chłopak postanowił podjąć studia matematyczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Nadal trenuje podnoszenie ciężarów i stara się zachować sprawność fizyczną. Niestety bez protezy jest mu bardzo ciężko.

Byliśmy już u specjalistów w Krakowie i wiemy, że Vladik może mieć protezę, z którą w dwa dni nauczyłby się chodzić bez użycia kul. Aż trudno mi jest wyobrazić sobie takie szczęście – przyznaje mama chłopaka.

Taka proteza pozwoliłaby mu nawet na grę w koszykówkę.

Vladyslav się nie poddaje. Pomóżmy mu spełnić marzenie życia

Choroba i amputacja bardzo zmieniła syna, ale przyznam szczerze, że tylko na lepsze. Stał się nie tylko bardzo silny psychicznie, ale też niewiarygodnie wręcz zdeterminowany. Kiedy po drugiej chemioterapii miał problemy z koncentracją, zabrał się za układnie kostki Rubika, co przed chorobą robił na czas. Trenował tak długo, aż wszystko sobie przypomniał. I z takim oddaniem poświęca się wszystkiemu, co ma związek z jego zdrowiem. Wiem, że gdyby tylko mógł powrócić do treningów, temu też poświęciłby się całkowicie – dodaje Pani Tetiana.

Wysokiej jakości proteza to jednak koszt, który zdecydowanie przekracza możliwości finansowe rodziny. Szczególnie w sytuacji, w jakiej znaleźli się oni po wybuchu wojny. Vladyslav nie przestaje jednak marzyć, a jego mama nie przestaje mieć nadziei, że zobaczy jeszcze kiedyś syna bez kul, z taką radością w oczach, którą widziała już wiele razy oglądając jego mecze koszykarskie.