Julia Gajda

Przez pierwsze lata Julka rozwijała się prawidłowo. Była radosna i ciekawa świata. Nic nie wskazywało na to, że mogą pojawić się jakiekolwiek komplikacje z jej zdrowiem lub jakiekolwiek zaburzenia. Niestety, kiedy dziewczynka zaczęła chodzić do przedszkola zaczęły się u niej pojawiać zachowania, które wzbudziły w rodzicach niepokój.

Nadwrażliwość słuchowa. Kiedy Julia rozpoczęła przedszkolną przygodę okazało się, że prawdopodobnie cierpi na nadwrażliwość słuchową.

Miałam wrażenie, że dźwięki sprawiają mojej córce ból i dyskomfort. Julka często zatykała sobie uszy rękami, uciekając w ten sposób od źródła dźwięku. Paniczne bała się zabawek wydających dźwięki, instrumentów muzycznych czy głośnych pojazdów takich jak karetka, wóz policyjny czy samolot. Wtedy nie wiedziałam co to autyzm, wydawało mi się, że najlepszą decyzją będzie zmiana dużego przedszkola na mniejsze, prywatne – opowiada mama Julii, Pani Alicja Gajda.

Zmiana wyszła na dobre, Julia zaczęła być bardziej otwarta, weselsza. Ale problemy rozpoczęły się ponownie, w wieku 6 lat. Opiekunowie w przedszkolu zwrócili uwagę, że dzieje się z nią coś niedobrego, że jest coraz bardziej wycofana, a jej zachowanie odbiega od normy. Julia nie potrafiła radzić sobie z emocjami ani dogadywać się z innymi dziećmi. Pojawiła się też nadpobudliwość i brak skupienia.

Trudna diagnoza. Julia trafiła na dwutygodniową diagnozę do Wrocławskiego Centrum Neuropsychiatrii, ale nie udało się zdiagnozować trudnego, odbiegającego od normy zachowania dziewczynki. Psychologowie i psychiatrzy nie do końca widzieli w niej autyzm, ponieważ Julia zaczęła dosyć szybko mówić i to pełnymi zdaniami oraz w przeciwieństwie do dzieci autystycznych chciała nawiązywać relacje z dziećmi. Tyle tylko, że narzucała swój rodzaj zabawy – tłumaczy Pani Alicja

Chodziliśmy, szukaliśmy, tłumaczyliśmy…aż w końcu udało się. W specjalistycznym ośrodku w Mikoszowie, po bardzo dogłębnym badaniu- psychiatra, pedagog i psycholog nie bały się postawić Julci diagnozy, która dla nas rodziców, po tylu latach obserwacji była tylko formalnością: Autyzm dziecięcy.

Życie z autyzmem. Obecnie Julka uczęszcza do szkoły podstawowej w klasie terapeutycznej. Klasa liczy kilka osób, w tym dzieci z zaburzeniami podobnymi do autyzmu, na który cierpi. Nauczyciele wiedzą, jak należy postępować z takimi dziećmi.

Chciałabym zrobić wszystko, co tylko jest możliwe, aby córka miała szansę na jak najlepszy rozwój i warunki do dalszej edukacji. Do tego potrzebna jest ciągła, regularna terapia, zajęcia z logopedii, komunikacji alternatywnej i wiele innych metod pedagogiczno-psychologicznych– tłumaczy Pani Alicja.

Julia potrzebuje także stałych wizyt u psychologa i neurologa. To jedyna droga, która może jej pomóc odpowiednio wykorzystać każdy dzień i nadal się rozwijać.