Wiktor Wyszyński

Wiktorek urodził się jako wcześniak – ważył niecałe 2 kilogramy i dostał tylko 5 punktów w skali Apgar. Niestety jego płuca nie były do końca wykształcone, aby mógł samodzielnie oddychać. Od swoich pierwszych dni był podłączony do respiratora, który oddychał za niego. To uczucie, kiedy widzisz tak malutką istotkę i te wszystkie urządzenia, rurki i igły w małym ciele jest nie do opisania. Serce pękało mi na małe kawałeczki, ale najgorszy był strach o to, czy Wiktorek przeżyje – opowiada Pani Milena Wyszyńska – mama chłopca.

Wiktor Wyszyński – walka dopiero się rozpoczęła. Po ponad trzech trudnych tygodniach Wiktor został wypisany do domu. Wtedy rozpoczęła się walka o sprawność chłopca, a w związku z tym niezliczone wizyty u lekarzy różnych specjalizacji. W poradni neurologicznej- ze względu na obniżone napięcie mięśniowe i wylewy krwi do mózgu, w poradni chirurgicznej- z powodu naczyniaka , kardiologicznej- ze względu na dziurkę w sercu, ortopedycznej- ponieważ miał problemy z bioderkami… Do tego ze względu na wcześniactwo doszły regularne wizyty u neonatologa i otolaryngologa, a ilości przeprowadzonych badań nawet nie sposób wyliczyć i wymienić. Oprócz tego ciągła rehabilitacja, kilka razy w tygodniu.

Niepokojące zachowanie. Gdy Wiktor skończył dwa latka, rodziców zaczęło niepokoić jego zachowanie. Każdego dnia obserwowałam jak z moim synkiem dzieje się coś dziwnego, ponieważ nie bawił się jak inne dzieci. Jego zachowanie było powtarzalne, nawet układanki i klocki składał wg tego samego schematu. Nie reagował na to, co dzieje się wokół niego, ani kiedy wołałam go po imieniu. Nasze dziecko przestało patrzeć nam w oczy. Gdy bawił się na placu zabaw, nie zwracał uwagi na inne dzieci. Najchętniej bawił się sam – opowiada mama chłopca, Pani Milena

Najgorsze w tym wszystkim było to, że Wiktorek sam się krzywdził, bił się po twarzy, kopał np. w lodówkę , potrafił uderzyć głową o ścianę. Wtedy dostaliśmy skierowanie do specjalisty.

Szokująca diagnoza. Po licznych konsultacjach z psychologami została postawiona jednoznaczna diagnoza: autyzm dziecięcy.

Pamiętam ten dzień, jakby to było dzisiaj- szok i niedowierzanie. Poczułam się tak, jakby ktoś wydał wyrok na moje dziecko- wspomina Pani Milena- autyzm, to choroba za sprawą której mózg dziecka nie zawsze odbiera bodźce ze świata zewnętrznego prawidłowo. Dzieci z autyzmem mogą bać się czegoś, co dla ich rówieśników jest naturalne lub nawet niezauważalne, nie odczuwać zimna lub gorąca, przejawiać zachowanie nieadekwatne do sytuacji, obsesyjnie się czymś interesować, są wyalienowane. Każde dziecko reaguje inaczej, ponieważ ma swój własny świat. I to dosłownie. Wiktorek zaczął chodzić do pedagoga, psychologa, do logopedy i na integrację sensoryczną, ale przed nim i jego rodzicami jeszcze bardzo długa droga.

Chłopiec wymaga intensywnego wsparcia terapeutycznego, które pozwoli mu nabyć umiejętności komunikowania się z otoczeniem, tak, aby mógł wyrażać swoje potrzeby. A wtedy jego bliskim będzie też łatwiej do niego dotrzeć i ten zamknięty świat zrozumieć.